Ό,τι έμαθα...

Να μην ξαναδώσω τον εαυτό μου σε κανέναν... 
Κι ότι η απόλυτη ευτυχία δεν υπάρχει...  μόνο στιγμές...που απλώς σου δανείζονται... γιατί στις δίνουν άνθρωποι... και οι άνθρωποι αλλάζουν................

Με τα πιο απλά και όμορφα λόγια να προσπαθήσεις να της μιλήσεις.. κι αν δεν καταλάβει, δεν είναι επειδή είναι χαζή, αλλά θέλει να ακούσει κι άλλα.. ανθρώπινος εγωισμός!!! μεγάλο πράγμα..
κι εγώ κάποτε πίστευα ότι δεν είμαι.. ή ότι δεν θα γίνω τουλάχιστον.. μεγάλο ψέμα!!!
της μίλησε τελικά, με λόγια όμορφα και μεγάλα, σαν αυτά που λες όταν όλα φαίνονται πως θα κρατήσουν για πάντα.. 
και εκείνη τα πίστεψε, γιατί εκείνος τα εννοούσε.. ίσως ακόμη να τα εννοεί.. μόνο που τώρα εκείνη δεν τον πιστεύει..  ξέρεις όμως τι είναι χειρότερο από τον εγωισμό;; ο φόβος!!!! όταν αρχίζεις να φοβάσαι τα πάντα, χάνονται όλα.. κι εκείνη φοβήθηκε.. όμως εκείνος δεν ήταν εκεί να πει τα λόγια του, να ανοίξει την αγκαλιά του.. γαιτί εκείνον τον νίκησε ο εγωισμός!!! Ποιος βγήκε νικητής;; Αυτό που μπόρεσε να ξεχάσει.....

S.M.

Την σκεφτόμουν μέρες τώρα.. είχαμε μιλήσει, είχαμε κανονίσει να βρεθούμε.. Αλλά δεν βόλεψε!!
Την ξέρω πολλά χρόνια.. ΦΙΛΗ μου είναι τα τελευταία 7.. Ουσιαστικά φίλη μου.. Είναι αυτό που λες πως, ξαφνικά μπορεί να ''ανακαλύψεις'' έναν άνθρωπο που είναι το άλλο σου μισό.. Δεν είναι η καλύτερη μου φιλή.. Δεν μιλάμε καν συχνά..
Όταν όμως σηκώσουμε το τηλ ή όταν βρεθούμε, θα είναι σαν να έχουμε να τα πούμε από χθες..
Είναι αυτό που μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον, να του πεις τι έκανες & να νιώσεις πως δεν χρειάζεται να εξηγήσεις το γιατί το έκανες!! Γιατί σε καταλαβαίνει!!
Δεν έχετε τον ίδιο τρόπο σκέψης.. όμως ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ!!
Αυτοί οι άνθρωποι σου...


 

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ...

Ισως η σκέψη να σε οδηγεί σέ σκιές.
Μπορεί να πιστευεις πως δέν είσαι ότι θα ηθελες.
Ακόμη και να αισθάνεσαι πώς δέν αξίζεις η δέν προσφέρεις.
Αραγε όμως είναι δικές σου οι παραπάνω αποσκευές η μήπως από τότε πού θυμάσε...τίς έβαλαν κάποιοι στό σακίδιο της ζωής σου ;;;;

...

Θά ήταν η αξία σου μεγαλύτερη εάν γινόσουν ότι επιθυμούν οι περαστικοί τού δρόμου σου ;;;
Θά νοιωθεις γεμάτος όταν θα παιζεις το θέατρο πού δέν επιθυμεί η δική σου Ψυχή μωρέ ;;;

Ξέρεις κάτι Φίλε μου ;;
Δέν θα είσαι εσύ !!!
Θά έχεις χαρίσει την ζωή σου σε όλους αυτούς πού δεν την σεβάστηκαν , οδηγώντας την στο σημερινό της χάλι...

Καί όταν πιά γεμίσουν τίς δικές τους αδυναμίες , από τήν ανασφάλειά σου.
Οταν ξεζουμίσουν τα καλύτερα χρόνια σου.
Οταν σε αναγκάσουν να αρνηθείς την διασκέδαση , τό χαμογελο , τόν έρωτα , τήν φιλία και τήν ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ...
θά σε παρατήσουν μονάχο να τελειώσεις την μιζέρια σου !!!!

Δεν φταίς ΕΣΥ ΦΙΛΕ...
Νά μιλήσεις με τόν γιατρό σου , να πάρεις την αγωγή σου για να σε βοηθήσουν ,
μα μήν σταθείς με αδράνεια σε όσα ΑΛΛΟΙ δημιούργησαν στην ΖΩΗ σου.

Μονάχα ως Τύχη να το δείς .Εχεις για λίγα χρόνια να την μοναδική ευκαιρία ,που δέν έχουν ολοι, να αισθανθείς .
Θά αδιαφορήσουν όλοι για τό τέλος σου εάν τούς το χαρίσεις.

ΘΥΜΩΣΕ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑ !!!!
Θύμωσε με τούς φόβους σου βάζοντας τό μυαλό να σκεφτεί τό αναποδο πού αυτοί σού προστάζουν.
Θύμωσε με τήν αρνητικότητα χαμογελώντας εναντίον της.
Θύμωσε με τό κλειστό παραθυρόφυλο πού σου απαγορευει το καλοκαίρι.
Θύμωσε με τούς κανόνες πού αρνούνται τα ψυχικά σου θέλω.
Θύμωσε με τα "πρέπει" και τα "δέν" πού σε ευνουχίζουν από παιδί.

ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΗΔΙΕΣ και ΑΓΑΠΗΣΕ αυτόν που δέν αγάπησε κανείς..
Δέν θα σού πούμε ποιόν...

Τι πράγμα κ αυτό... Να θες μια βόλτα και να μην είναι κανένας εκεί μαζί σου...

.... όχι για να μιλήσεις ή να γελάσεις...
                ... απλώς να μην νιώθεις μόνος...

<< MHN ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ, ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ..>>

Και θυμάμαι ποια ήταν τα τελευταία λόγια:
''όσο κι αν φας από ένα φαγητό, σου μένει πάντα η γεύση από την τελευταία μπουκιά..''
Χωρίς να έχει γίνει κάτι, κάθομαι και σκέφτομαι εκείνα τα λόγια... όχι το πρόσωπο που τα είπε, μόνο τα λόγια του.. κι ας με είχε κατηγορήσει ότι δεν ξέρω να αγαπάω... και πως ο έρωτας για μένα είναι σαν ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια που μου αρέσουν τόσο πού, αλλά από φόβο μήπως χαλάσουν, δεν τα φοράω.. και μια μέρα, αποφασίζω να τα φορέσω, αλλά ανακαλύπτω πως δεν μου χωράνε πλέον..
Είχε δίκαιο.. μόνο που τώρα στέκομαι εδώ και μπορώ να απαντήσω.. όχι στο πρόσωπο που τα είπε, αλλά στα σωστά διατυπωμένα λόγια του..
Κοίτα!!! ΑΓΑΠΑΩ!! Και το κάνω επειδή θέλω και μπορώ.. και μπορώ και να ΕΡΩΤΕΥΤΩ, αλλά και να παραμείνω έτσι..

Η Μ. έλεγε πως φερόμαστε σαν άντρες, που απλώς ''παίζουν'' με τα κοριτσάκια.. Ε, και;; κάποτε βρέθηκαν κάποιοι να παίξουν και με μας..
αλλά τώρα, ΚΟΙΤΑ!! ΑΓΑΠΑΜΕ!!

Ξέρεις... κι εγώ δεν ήμουν καλά...

Δεν φταις εσύ.. εγώ φταίω που σου το επιτρέπω...

Ήταν κάποτε ένας δράκος, ποτέ δεν είχε την συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές.. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο, πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να πετά φλόγες. Μια μέρα λοιπόν, μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του.. Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δεν φοβάσαι μήπως σε φάω?

- Όχι..Είμαι πολύ μικρουλα για να χορτάσεις..

- Δεν φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα?

- Όχι..Όποτε θέλω εξαφανίζομαι..

- Δεν φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω?

Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση..Όμως του απάντησε..

- Όχι.. Όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει..Όμως τα νύχια του κάρφωσαν την μικρή νεράιδα.. Θέλησε να την φιλήσει, η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο δράκος δάκρυσε, όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν. Η μικρή νεράιδα πέθανε στην αγκαλιά του. Του ψιθύριζε απλά το μυστικό..

Δεν φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις, πρέπει και να μπορείς…Μπορείς??