Ήταν κάποτε ένας δράκος, ποτέ δεν είχε την συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές.. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο, πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να πετά φλόγες. Μια μέρα λοιπόν, μια νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του.. Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δεν φοβάσαι μήπως σε φάω?

- Όχι..Είμαι πολύ μικρουλα για να χορτάσεις..

- Δεν φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα?

- Όχι..Όποτε θέλω εξαφανίζομαι..

- Δεν φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω?

Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση..Όμως του απάντησε..

- Όχι.. Όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει..Όμως τα νύχια του κάρφωσαν την μικρή νεράιδα.. Θέλησε να την φιλήσει, η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο δράκος δάκρυσε, όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν. Η μικρή νεράιδα πέθανε στην αγκαλιά του. Του ψιθύριζε απλά το μυστικό..

Δεν φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις, πρέπει και να μπορείς…Μπορείς??