Εκείνο το γράμμα που δε σου άφησα...

Δεν σταμάτησες να μου λείπεις...
Ακόμα σε σκέφτομαι... ίσως όχι τόσο συχνά όσο τότε.. αλλά ακόμα...
Όταν σκέφτομαι όσα έγιναν... ό,τι έγινε... Τόσο άδικα, τόσο απρόσμενα... τόσο δύσκολα!
Ακόμα θυμάμαι τη φωνή σου, το γέλιο σου, το περπάτημά σου... όλα!!
Σαν να μην έχεις φύγει... σαν να ξεκινά ξάνα το σχολείο... να περιμένα να φύγουμε μαζί ή να με φωνάζεις όταν έχω ήδη ξεκινήσει... σαν να πάμε εκδρομή & να γυρνάμε μαζί αργά μέσα στη βροχή...
Όλα αυτά τα μικρά που μετά μου φάνηκαν ατέλειωτες, μεγάλες στιγμές... όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά πλέον, χαμογελώ! Χαμογελώ γιατί σε γνώρισα, γιατί μεγάλωσα μαζί σου... γιατί τόσα χρόνια υπήρχες στη ζωή μου παρόλο που δεν ήσουν μέσα στην καθημερινότητά μου!
...γιατί ξέρω πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!!!
Λείπεις!! Παράξενο, που πρώτη φορά είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα...

* Αν ισχύει αυτό που λένε και είσαι κάπου και μας βλέπεις (και σίγουρα μας κοροιδεύεις!!!), μη γελάς πολύ με τα κατορθώματά μας!!