Τελικά πραγματικά είναι απίστευτο πόσα πολλά μπορεί να αντέξει ένας ανθρωπος.. Και πως δεν μπορεί να το φανταστεί.. ήταν τότε που σου είχαν πέσει όλα μαζί και δεν ήξερες από πού να αρχίσεις.. από πού να κρατηθείς.. ήταν τότε που άρχισαν όλοι να φεύγουν, όχι επειδή δεν ήθελαν να σταθούν δίπλα σου αλλά γιατί έτσι ''έτυχε''.. άλλωστε κι εσύ ποτέ δεν είχες ιδιαίτερη σχέση με πολλούς ανθρώπους, 2-3 ίσα ίσα οι πολύ κοντινοί σου..
Και ξέρεις τι θαύμασα σε σένα?? Ότι ποτέ δεν μίλησες, δεν παραπονέθηκες στιγμή.. είπες τα βασικά, ίσα για να ξέρω τι συμβαίνει..αλλά τα πολύ βασικά.. ακόμα κ όταν σου είπα οτί ξέρω, δεν μίλησες..

Το να στηρίζω τους ανθρώπους, η αλήθεια είναι πως δεν είναι το φόρτε μου.. νομίζω πως δεν ξέρω να δίνω καλές συμβουλές.. αλλά ξέρω να ακούω.. μπορώ να σε ακούω να μου μιλάς ώρες για ό,τι σε απασχολεί.. Αλλά να σε ακούω, ε? Όχι να σε κοιτάζω και να κουνάω το κεφάλι..ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ!!! Μόνο όταν θέλεις να μιλήσεις..χωρίς να σε πιέσω.. Μπορώ και να καταλαβαίνω, να συμπάσχω..
''ούτε ο ίδιος μας ο πόνος δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο πόνος που μοιραζόμαστε με έναν άλλον, για έναν άλλον, στην θέση ενός άλλου, πολλαπλασιαζόμενος από την φαντασία σε χιλιάδες αντιλαλους''...

Επομένως, τώρα ξέρεις οτί εδώ είμαι.. Πάντα το ήξερες, μου το είπες.. Είμαι εδώ να ακούσω όλα αυτά που ούτε στον εαυτό σου μπορείς να πεις...